Yoruldum insan olmaktan
İnsan yorulur bazen insan olmaktan
Biz yorulduk, su yoruldu, gök bile
Eskimişti bakıp durmalarımızdan
Örselenen yaralarımızı kuzguni
Sütüyle onarırken dağ geçitleri
Bir boşluk uykudan uyanıyordu
Derelerden, azgın nehirlerden, çöl
Yalnızlıklarından geçtiydik seninle
Böğürtlen kokulu vadilerde durup
Bir daha öpüşmüştük başımın hala
Dönüp durması bundandır işte
Aklım yalpalıyorsa bundandır…
Ahmet Telli
Yazı yazanları, hatta şiir yazanları bile, çok fazla ciddiye almayın aslında. Büyük işler yapıyorlarmış gibi yorulmaktan bahsederler. Okudukları iki üç tane kitaptır hepsi bu, o da çoğu yatakta. Aslında izin koparmanın ön sevişmesidir o “yoruldum, biraz dinleneyim” numaraları. Az daha kendimi yazar zannedip onlara uyuyordum. Ben yazarken ve okurken dinleniyorum oysa. Biraz ama ne kadar olduğunu bilmediğim kadar biraz yorulacağım bu yaz. Yani ben böyle izin istiyorum, vedalaşmayı da sevmem hiç. Yolu sevgiden geçen herkes birgün bir yerde karşılaşır nasılsa. Kısaca yaz boyu izinliyim. Umarım karşılaşırız, dağlarda denizlerde başka şehirlerde başka ülkelerde…
Hak ettiğiniz kadar, sevgiye ve dostluğa bulanmış güzel yazlarınız olsun…
Ahmet Telli ile başlamıştık onunla bitirmezsek darılır..:
Belki yine gelirim
Sesime ses veren olursa birgün…
